حالا سرم از آسمان هم می گذرد

و دستهایم

           ستاره می چینند

از زمینیان دورم

                    دور

چرا که تو،

             سلام مرا؛

                           سر تکان دادی.

محمد احمدی - سیامک

خوشبختی

            تعریف های گونه گون دارد

به تعداد آدم های دنیا

عمر من یکی

             به خوشبختی قد نمی دهد

                                          گل قشنگم !

                      ...........

می دانم در انتظار تو

                         فرو می شکند

و تو خوب می دانی که من

                            خوشبختی نمی خواهم

تو را می خواهم.

عباس معروفی

دوستم داشته باش

از رفتن بمان!

دستت را به من بده،

که در امتداد دستانت

بندری است برای آرامش!

نزار قبانی

چون بچه ای کز عشق تنها سهم او نامادریست
می سوزم و می سازم عمری با سگان کوی تو

از شعر هم بد می شود حالم، چو در دیوانها
در هر غزل می خوانم از چشم تو و ابروی تو

این قصه ی امروز نه، دیروز نه، عمر است و من
عمری حکایت کرده ام هر روز با هر موی تو

مستم مسلمانم بکن، با ذوالفقار سرخوشت
این توبه ی بشکسته ام، آن مسجد ابروی تو

آشفته حالم دوست جان، آشفته و بی خانمان
گه خسته همچون بخت خود، گه تند همچون خوی تو

بی خانمان چون باد و بی راحت چو باران زیستم
تا بعد مردن چون کند، خاک من و زانوی تو
17/2/95 - تبریز

چه مي گويم؟ چه مي گويم؟ كدام آواز؟ محبوبم؟
منم آن زخم كاندر زخمه ام آواز مي گردد

خيالت در سرم شام و سحر مي گردد و گويي
به گرد بلبلي باز سبك پرواز مي گردد

خيالت عشق و اميد است، گويي پيرمردي را
دو فرزندش پس از عمري اسارت باز مي گردد
١٦/٢/٩٥-تبريز

گوش دلی به درد ما گاه شکیب می کند
قصه ی داغ و درد ما طول و دراز می شود

صبح به صبح خرمنی از گل و سبزه می شوم
شب به شبم چو گلرخی محرم راز می شود

با همه آه و ناله ام، گاه سکوت می کنم
گاه سکوت هم خودش نغمه ی ساز می شود

گاه نماز و روزه ام بوی شراب می دهد
گاه شراب در برش همچو نماز می شود

بیت به بیت این غزل میل مجاز می کند
وعده ی ما چو با مهی کوی مجاز می شود

16/2/95 - تبریز

چیزی فراتر ده

چیزی فراتر از زندگی

تا زندگی کنم تورا،

چیزی ده که تاکنون نداده ای،

خبری بزرگ مثلا،

یا حادثه ای بزرگ،

چیزی مثل مرگ!

آری مرگ خوب است!

آه ای زندگی ...

بر دوش خواهمت کشید

تا خط الراس این گریوه های تنگ،

و این بار زندگی

زمانی به تو پس خواهم داد

که اجرت مرگبارم دهی ... 24/1/95

سوی ما کم التفاتی گر چه عین لطف توست
با چو مایی لیک، غیر از التفات انصاف نیست.

چشم خون افشان ما لعل و گهر می پرورد،
زین دکانداران بی پروا یکی صراف نیست.

لیله الاسرا اگر چه صحبت گیسوی توست،
داستان زلف تو داخل در آن اوصاف نیست.

قصه ی ما قصه ی لعل و لب و زلف و صباست،
ریشه ی عرفان ما از مصدر اعراف نیست.

زاهدان تشویش دارند از فغان و آه ما،
تیر آه ما ولی ضایع به این اهداف نیست.

صرفه جویی می کند چشمان ما در اشک، لیک
از دل دریای ما این قطره ها اسراف نیست.
1/10/94 ساعت 18

صحبتی تا از دو ابرویت به مسجد می بریم،
صد محدث زین حدیث افسانه سازی می کند.

قصه ی آدم مکرر می شود، اینگونه گر،
اشک ما با خاک کویت عشق بازی می کند.

انت حق گوییم و کافر بر انالحق می شویم،
گردن ما با طنابت سرفرازی می کند.

سینه ی ما قابل تیغ خدنگ دوست نیست،
شاخ و برگ دولتت بلبل نوازی می کند.

یا علی المرتضی! ای اسم اعظم، رحم قیل!
آه ما با نای عشقت نی نوازی می کند

جان ما تا در پناه سایه ی دیوار توست
با مه و خورشید عالم بی نیازی می کند.
1/10/94 ساعت 16

ما کجا و این هیاهوی نقاب افکندگان
سینه ی موسی کجا و دولت سینا کجا؟

ما کجا و صحبت از یلدای زلفت ای صنم!
عمر چندین روزه را این صحبت و سودا کجا؟

وعده ی فردا مگو با همچو مایی واعظا
رند و درویشی کجا؛ اندیشه ی فردا کجا

ما کجا و این خروش مستی و شوریدگی
سفله ی عریان کجا و خرقه ی خضرا کجا؟

عشق الیندن یاندی جانیم یا علی سندن مدد
من کجا؟ یا حق کجا؟ یا هو کجا؟ مولا کجا؟

آب دریایی به کام قطره ای پیموده اند
عشق و شیدایی کجا و این دل رسوا کجا

30/9/94 ساعت 23

تا مرا تصویری از خطش  برابر مانده بود،

در گلویم بغض یک الله اکبر مانده بود.

با خیال خد و خالش عشق و حالی داشتم،

مست را گویی میی از شب به ساغر مانده بود.

یک نفس، کیفیت صد باده ی جمشید داشت،

تا صبا را عطری از آن طره در بر مانده بود.

زلف او این سالها صد رنگ و صد جوهر گرفت

بوی دستم لیک زیر رنگ و جوهر مانده بود.

صحبتی هرچند از برگشتن و ماندن نکرد،

با امیدی سالها چشمم به آن در مانده بود.

شاید او این سالها صد باور دیگر گرفت،

قلب من اما به آن ایمان و باور مانده بود.

روی زردی یادگارش ماند، گویی زین دکان

تاجری رفت و از او یک کیسه ی زر مانده بود.

22/9/94 ساعت 12

گوش دل بر ناله ی نایی بنه

دست بر دامان معنایی بنه

دل به گیسوی معمایی ببند

لب به پستان تمنایی بنه

زخمی از جلاد ابرویی طلب

مرهمی از چشم شهلایی بنه

یا ربی بفروش و آمینی بخر

دل به بازاری و سودایی بنه

گوش بر آواز مدهوشان بگیر

هوش خود بر کنج دنیایی بنه

وعده ی وصلی ز شوخی در ربا

خدمت امروز و فردایی بنه

آه خود با ناله ای دمساز کن

در دو عالم شور و غوغایی بنه

20/9/94 ساعت 12

ازگفتن بای بدم میادمگه خداحافظ چشه هرچندازشنیدن خداحافظ دلم می گیره به امیددیدارخوبه نه توش امیدهست فعلاهم خوبه وقتی می گی خداحافظ فک می کنم دیگه سلام نمی کنی تسو..

امشب عقدمحدثه است مرداخونه مان زناخونه خودشون تاساعاتی دیگه بایدبریم براش خوشحالم ازته دلم بالاخره آقایوسف بااصرارفراوان موفق شدالبته که اصراروپافشاریش ارزش داره اینوالانم فهمیده ولی بعدابیشترمی فهمه که چه دریوشکارکرده..سه شنبه هم عروسیه...اگه نت داشتموباگوشی نبودم کارت دعوتشونومی زاشتم..هنوزم حس نوشتن نیومده شایدفقط به خاطریادآوری یه چیزی نوشتم..فقط همین

برنامه خیلی خوب بودمنم ذوقیدم وکلی خندیدیم میشه خیلی ازامروزنوشت...اومدیم دریاماهیای زیادی مرده بودن هی خواستم خودموبندازم توآب دریانگرفت وپس دادوجودپاک می خواست وزلال گفت مگه نمیبینی همه  کثیفیاروپس میدم وتحویل نمیگیرم...فردا26ساله میشم...امروزتوامامزاده بازبونی که بسته بودگفتم که تنهایی خیلی سخت شده وتصمیم سخت تر...حواشی امروزفراوون بودخیلی زیاد..یه مدت شایدننویسم تاکی معلوم نی حالم سکوتیه چقدش لله العالم....خیلی خیلی خیلی گرفته

بالاخره بعدکمی سردگمی سالن وپیداکردیم اینجاسالن زنده یادکوروش گرمساری ومامیهمان رادیوجوان اینم آقای اسماعیلی پوروذوق زهره وبی خیالی من آقای عضدم اومدحالاحواشی سفرامروزخیلی زیادبودهنوزبرنامه شروع نشده خخخخ صندلیای سالنوپیچ کردن...یعنی خلوتی سالن دیدنیه خخخ

                                                                                                          جامی

قبلا زیاد شعر می خوندم این شعر شهریار وبا صدای خودش شنیدن داره  ...نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم....

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

استاد انسان قلب انسان است اگر قلب انسان زنده شود هدایت می شود والابی خود دنبال زمینی ها نباشد که زمینی ها نمی توانند ما را زنده کنند یعنی آن کسی می تواندما را زنده کند که حی قیوم است و او خود خدا است و غیر خدا هیچ کسی نمی تواند وسایرین فقط ما را راهنمایی می کنند ، اهل بیت (علیهم السلام) هم که ما را زنده می کنند با اجازه و اذن خدا است و خداوند از طریق آن ها ما را زنده می کند.

پرسیدیم از چه کسی راهنمایی بخواهیم که ما را اشتباه راهنمایی نکند؟

فرمودند : به یک معنی انسان راهنمایی هم نمی خواهد فقط باید پا بر روی خواسته های خودش بگذارد که خودش به خودش می رسد دیگر ، دنبال کسی نمی خواهد بروی ، پا برروی خواسته های خودش بگذارد ، موقعش که بشود خودشان می آیند سراغش و سر راهشان سبز می شوند . نمی خواهد ما به دنبال کسی برویم ، ما فقط وظیفه مان این است که گناه نکنیم خودشان پیدا می شوند ، گم شده پیدا می شود

گفتیم یعنی لازم نیست در کلاس اساتید مختلف شرکت کنیم ؟

فرمودند: چرابروید اما بر روی خودمان هم باید کار کنیم باید بروید و در کلاس ها شرکت کنیدانسان نباید بنشیند بالاخره انسان ناآرام است .

انسان طبق خواسته هایی که دارد مکری در وجودش دارد که این مکر بدبخت و بیچاره اش می کند و خودش هم خبر ندارد و این مکر او را توجیه می کند که از یاد خدا غافلش کند و به یاد غیر خدا بیندازد ، لذا اول باید خودت را بشناسی تا همه چیز براین پیدا شود ، همه چیز در میان خود انسان است ، انسان اگر بخواهد خوب بشود باید در زندگی باطنی اش خوب بشود چون تجلی های باطن ات است که در بیرون همه اش به ظهور می رسد ما استاد باطن را پیدا نکرده ایم دتبال استاد بیرون می گردیم ، استاد بیرون حقیقی کسی است که تو را به خدا راهنمایی می کند اما آن کسی که تو را دنبال خودش می اندازد تو را به خدا نمی رساند ، استاد تو الهامات قلبی تو است ، ما با استاد بیرون فقط باید راهنمایی بگیریم که گناه نکنیم .

اگر کسی تو را دنبال خودش انداخت که من فلانم و چنین و چنان می کنم رد است بیخود می گوید فقط باید دنبال کسی باشید که نسبت به دنیا قیدی نداشته باشد ، کسی می تواند ما را راهنمایی کند که در وجودش غیر خدا رانداشته باشد یعنی دارای الهامات قلبی باشد علم دنیا نمی تواند ما را به خدا برساند باید علم باطن باشد که ما را به علم الله برساند ، به خیر الله برساند.....